Czytając noblistę.

           Zięć człowiek  już  w  średnim  wieku,  niewątpliwie  inteligentny  i  oczytany,  zafundował  mi  dylemat.  Dylemat  związany  z  noblistą.  Mario Vargas  Llosa  w  2010  roku  otrzymał  literacką  nagrodę  Nobla.  Za  sprawą  zięcia  trafiła  mi  do  rąk  książka  pt. "Zeszyty  don  Rigoberta".  Zięciulek,  jak  to  określił  "nie  mogąc  na  razie  przez  nią  przebrnąć",  pożyczył  ją  mnie.   Po  przeczytaniu  kilkudziesięciu  stron  tak  sobie  myślę:  czy  ta  książka  to  nie  jest  przypadkiem  kukułcze  jajo  podrzucone  mi  przez  niego,  albo  może  gdzieś  jeszcze  ukryte  jest  drugie  dno?
           Być  może  zięć  teraz  sobie  myśli:  czy  teściowa odrzuci  tę  książkę,  czy  może  dostanę  za  nią  opieprz.  Tymczasem  teściowa  ani  jej  nie  odrzuci,  ani  za  nią  nie  opieprzy,  po  prostu  przeczyta.   A  może   uważa  mnie  za  partnerkę  w  kwestii  literatury,  albo  zwyczajnie  oczekuje  opinii?.  Skłaniam  się  ku  temu  ostatniemu  i  przedostatniemu  przypuszczeniu.
          Dlaczego  zaczęłam  się  zastanawiać?  Dlatego,  że  książka  ocieka  wprost  erotyzmem,  powiedziałabym,  że  nawet  masochizmem  i  komiczną  perwersją.  Czyta  się  szybko,  czyta  się  nieźle  chociaż  mnie  zadziwia  i  zaskakuje  prostota  języka.
           Skoro  zięć  podsuwa  teściowej  taką  książkę,  to  wypada  się  zastanowić  jakie  pobudki  nim  kierowały.  Ale  co  tam,  jakie  kierowały  takie  kierowały,  ja  w  każdym  razie  czuję  się  bogatsza  o kolejne  doświadczenie  estetyczno - erotyczne.  Zachwycona  taką  literaturą  nie  jestem,  ale  to  także  literatura  piękna.  Skoro  dane  jest  mi  żyć  w  XXI  wieku,  wieku  wielu  swobód  i  skoro  jest  to  laureat  nagrody  Nobla,  to  powinnam  być  wdzięczna  zięciowi,  że  dzięki  niemu  mam  kontakt  z  "najwyższą  półką" ,  że  akceptując  taką  literaturę  nie  okazuję  się  być  zaściankowa  a  przede  wszystkim  za  to,  że  za  zaściankową  mnie  zięć  nie  uważa.